Rangifer Tarandus
Bjarteygi blaðamaðurinn Tinni var eins konar andlit ævintýramannsins á tuttugustu öld. Hann fór út í geim, inn í innstu myrkur Afríku, dvaldi meðal kommúnista og í austurlöndum fjær. En hann var líka afsprengi úr sér genginnar heimsmyndar belgískra nýlenduherra og gekk raunar erinda kaþólskra fasista þegar hann rann fyrst úr penna Hergé á millistríðsárunum. Tinni yfirvann hins vegar flekkótta fortíð sína og bækurnar, sem urðu 24 talsins, þykja meðal merkustu sagnabálka síðustu aldar. Batnandi mönnum er best að lifa.
Ævintýramennska Tinna varð President Bongo innblástur þegar hann sá bækurnar skyndilega í nýju ljósi eitt afdrifaríkt kvöld í Efstakoti í Lóni. Jú, þær mynduðu samfelldan sagnaheim með ákveðnum lykilpersónum og grunnstefjum, en voru annars aðeins bundnar af ímyndunarafli Hergés sjálfs. Forsetinn afréð að leggja upp í eigin för og gefa út á tíu ára tímabili 24 plötur undir heitinu Les Aventures de President Bongo, þar sem alls konar listafólki væri att saman undir hans stjórn. Með þessari sýningu í Svavarssafni er stungið niður fána. Ferðalagið er hálfnað: tólf verk hafa séð dagsins ljós, tólf eru enn á teikniborðinu.
Fleirtöluorðið „plötur“ nær þó illa utan um verkefnið sem er nær því að vera eins konar Gesamtkunstwerk, allsherjarverk sem spannar tónlist, ljósmyndun, hönnun, ritlist og stuttmyndir. Undir hatti þess þrífast, í ólíkum miðlum, aflimuð náttúra, ljóðræn ljóslist, úrelt mannvirki, djúpálatæknó , jarðarfarardjass og suðandi rafflugur, svo eitthvað sé nefnt. Eins og hjá Tinna, eins og hjá Hergé, er það aðeins óslökkvandi ævintýraþorstinn sem knýr Bongo áfram. Heimurinn allur er undir og það er alltaf rými til að gera betur.